‘Dat kan ik echt niet maken,’ komt er in me op. Maar tegelijkertijd lokt het me. Ik zou het geweldig vinden. Maar het kan niet. Mag niet. Tenminste dat vind ik. En ach, is het echt zo belangrijk? Gefascineerd neem ik waar wat de gedachte: ‘Hoe zou het zijn als ik mijn werkruimte verplaats naar …
Eindelijk rust. Daar had ik echt naar uitgekeken. Maar toen ik begon aan het verhaal Stokjes viel dat echt even tegen. In eerste instantie voelde ik helemaal geen rust. Integendeel.
Ik WEET dat ik mijn eigen ruimte mag innemen. En meestal ga ik ook gewoon mijn eigen weg. Maar afgelopen maand merkte ik dat ik het best lastig kan vinden om dat helemaal te doen. Dus ik werd nieuwsgierig: hoe ga ik eigenlijk met mijn ruimte om?
Wat te doen als iets plotseling verandert? De kinderen van het licht lieten mij zien dat ik niet meteen een keuze hoef te maken. Maar eerst terug mag kijken naar wat er was.
Ik sta op een hoge berg. IT’S TIME TO FLY! Ik hoef alleen mijn vleugels te spreiden en me te laten dragen door de wind… Maar het landschap voor me is niet goed te zien. Waar ga ik eigenlijk naartoe? En kan ik het wel? Gaat het allemaal wel lukken?
Ik ben op reis. Zonder routekaart. Een reis waarvan ik niet weet hoe die zal verlopen. Waarvan ik niet weet waar hij toe leidt. Een reis in en met mezelf. Omdat ik telkens weer voelde dat dit mijn weg is. Omdat ik wil ontdekken wat ik te brengen heb. En wil ontdekken wat het leven …
